SAMOUZDRAWIANIE WIELOPOZIOMOWE - WARSZTATY

– Usiłuje pani zobaczyć aurę? Nie ma co się wysilać. W ten sposób zepsuje pani oczy. Trzeba przyjechać, usiąść i zobaczyć – powiedział Jerzy Strączyński. – Zapraszam.

Nikt z nas nie wiedział, w jaki sposób dobiera sobie uczniów. Nie machał nad nikim wahadełkiem, nie oglądał dłoni, nie grymasił nad kolorami aury. Popytał o sprawy codzienne i pilnie słuchał.

CZYM JEST BIOTERAPIA?

Pierwsze chwile zajęć poświęcił na opis zawodowych zachowań i ról, w jakich nigdy by nie chciał oglądać swoich uczniów.
– Stoi sobie taki, przewraca oczami, wznosi je do nieba i gada, że mu duch przewodni nakazał, by leczyć wątrobę. Nie bardzo wie, gdzie leży wątroba, bo i po co, skoro duch to wie, a on się kontaktuje z wyższymi energiami. Sam nie leczy, to niewidzialna ręka chodzi po pacjencie, wszystko mu się samo… To się nazywa, wiecie, nawiedzenie.

Musieliśmy zatem wziąć książki i uczyć się systematycznie w domu anatomii z fizjologią. Wszyscy w tej grupie z wykształcenia są humanistami. – Czy naprawdę musimy znać te wszystkie kości i kombinacje nerwów? – zapytał ktoś. – Ależ nie musicie. Chyba żebyście chcieli być skuteczni – zadał cios.

Nie tyle terminologia fachowa jest ważna, ile znajomość realiów. Abyśmy umieli dotrzeć w głąb ciała człowieka informacją i wyobraźnią.

Minęła pierwsza godzina. Już wiemy, kim nie jesteśmy. Wybrańcami. Czym nie jest bioterapia? Popisem aktorstwa. Duchowym oszołomieniem. – Czym zatem jest? – zapytaliśmy. – Jak to, czym? Rzemiosłem. Ja w każdym razie chcę – powiedział bioterapeuta – abyście jeszcze długo tak myśleli. Uśmiechnął się przekornie i rzucił to swoje niesamowite, ukośne spojrzenie, a nam jakoś minął stres.

Ładne rzemiosło! Oto weszła pacjentka, która zgodziła się na zabieg w obecności słuchaczy. Dziewczyna usiadła plecami do bioterapeuty, a ten wykonał nad jej głową jakieś dziwne gesty. Pytał, bardzo delikatnie, o relacje uczuciowe w jej rodzinie. Kobieta odpowiadała, nie dziwiąc się, skąd on tym wie. To my się dziwiliśmy. Później powiedział: – To bardzo proste. Człowiek dotyka drugiego człowieka i w głowie powstają gotowe obrazy. Czy na pewno trafne, trzeba się tylko dopytać.
– Nigdy nie zostaniemy bioterapeutami – pomyślałam.

ENERGIA UCZUĆ

– Taka wiedza przychodzi z czasem, razem z doświadczeniem – jakby odpowiadał na moje wątpliwości. – Pojawi się, kiedy będziecie rozpoznawać energie uczuć. Próbujcie na początek rozpoznawać je w sobie. Odczytywać energię i mowę ciała – jakie ono jest, kiedy jesteście smutni. Albo szczęśliwi. Spięte? A może unosi się do nieba? Zadanie domowe: nocami czytać Junga. A teraz ręce, proszę.

Wyciągnęłam dłonie grzbietem w dół. Dłonie w takim geście są zawsze bezbronne. Pan Jerzy kreślił nad nimi kręgi, zataczał koła. – Czujesz energię? – Tak – usłyszałam siebie mówiącą: jest, idzie do palców i w górę ku łokciom. – Źle! Zatrzymaj! Pierścień przy nadgarstku. Trzymaj energię w dłoniach! Tylko dłoń – zakreślił niewidzialne linie nad palcami. – Jest? – Jest – odpowiedziałam znów automatycznie, zdumiona intensywnością wrażenia. Prąd elektryczny? Przebija z jednego palca na sąsiednie, jakby wszystkie kości się zajęły i zapłonęły od wewnątrz. – Dobrze! Teraz opuszki palców razem, ku sobie. Cofać, rozciągać i znowu zbliżać. Masz igiełki? Szpileczki? – Mam, nitki. Ależ się ciągną, jak guma. – Źle. Nic nam z niteczek. Muszą być szpilki, ostre. – Chwilka. Mam. Z niedowierzaniem oglądałam własne ręce. Zmiany nie zobaczyłam, a przecież wiedziałam, że to nie te same dłonie. Czułam wypalanie i te ślady, i ścieżki. Już nie były tylko rękami. Miały być narzędziem. Do czego? Tego jeszcze nie wiedziałam. Wiedziałam natomiast, że chwila po „zamianie” rąk wcale nie była miła. Szok, zawieszenie w próżni.

CHWYTANIE ŚWIATŁA W DŁONIE

Później stanęliśmy naprzeciwko siebie. Dłonie blisko ciała partnera. Mistrz rzucił krótkie polecenie: łapcie światło w dłonie! Poczułam uderzenie, jakby ktoś wstawił mi w ręce zamiast ciała gorące przezroczyste szkło. – Dobrze. Teraz, uwaga! Podajecie światło dalej. Jasny strumień światła przeleciał przez moje dłonie do ciała partnera. – I jeszcze raz, silniej – krzyknął. – Już!

Zrobiliśmy to, a raczej pozwoliliśmy, aby to się działo. Błysk i… cisza. – No, złapaliście, wszyscy! Doświadczyliście tego!
Wzruszenie znieczulało umysł. Potem przyszła myśl: Co się tutaj stało? Mamy światło w dłoniach. Stał się cud? Skąd się wzięło to światło?

– Bez wiary, jakkolwiek to rozumiecie, nigdy byście nie uzyskali dostępu do tego rodzaju uzdrawiającej energii. To tyle. I nic ponadto!

CHOROBA BIOTERAPEUTYCZNA

– Mamy dar, jesteśmy wspaniali, wyrośliśmy ponad szary tłum. To sobie pomyśleliście? Tak się właśnie zaczyna choroba bioterapeutyczna. Potem będzie jeszcze gorzej. Zaczniecie pomagać ludziom i poczujecie się panami życia i śmierci. I tracicie kontakt z rzeczywistością, z bliskimi, bo – jak sobie wyobrażacie – staliście się inni. I przez to naprawdę stajecie się inni. Głupsi. Szukacie towarzystwa takich jak wy i godzinami gadacie o uzdrowieniach. Dookoła was robi się pustka. Wtedy proszę nie wariować, tylko wychodzić do normalności.
Tego już za wiele! Światło w dłonie i jednocześnie kubeł zimnej wody? Na szczęście można nie uwierzyć. – Mnie to nie dotyczy, jestem trzeźwa – pomyślałam. Do czasu, kiedy i mnie to w jakimś stopniu dopadło. I już wiem, jak wysoka jest cena za łapanie światła.

PRZEKAZYWANIE ENERGII

Na razie pierwsza lekcja posługiwania się światłem. Mieliśmy wyczuć „nowymi” rękami kształt nerek. To łatwe. Na dłoni odcisnęły się dwa podłużne kształty. Ćwiczyliśmy przekazywanie energii wprost do chorego narządu.
– Wewnątrz waszych dłoni, w samym środku światła jest jeszcze intensywniejsze światełko. Macie? Tak. W samym centrum ręki się rozjarza jeszcze intensywniej. Macie gorąco? Macie światło? To pchnąć je w nerki!
„Strzeliłam” z ręki w partnera i poczułam, jakby jego nerka podskoczyła mi w dłoniach. – To się chyba nie dzieje naprawdę?!
– Zapewniam, że tak, ale odtąd proszę zapamiętać: pracujecie z wysokimi energiami i wszystko, co robicie, będzie miało skutek.- Nie do wiary – pomyślałam patrząc na ręce. – One naprawdę mogłyby uszkodzić komuś ciało? Zrobić coś dobrego lub złego? – Po raz pierwszy poczułam w tej fascynującej przygodzie drugie dno. Jest dar, ale i ciężar daru. Nie tylko radosna zabawa w uszczęśliwianie bliźniego, ale i odpowiedzialność.

KONTROLOWANIE ENERGII

Partner „przyłożył” mi światłem w wątrobę. Lekki szok. Przecież to jest rzeczywista siła! Jerzy Strączyński kazał mi usiąść i z pewnej odległości skierował rękę w stronę mego splotu słonecznego. Zobaczyłam coś niezwykłego, jakby pomiędzy jego dłonią a moim żołądkiem układała się mozaika w pawich kolorach. Coś bardzo skomplikowanego, a subtelnego. Przywidzenie? Na drugi dzień powtórzyło się to samo, kiedy pan Jerzy robił zabieg dziewczynce z białaczką. Gra wyobraźni? Skąd!

PRZESTRZENIE UMYSŁU

– Wszystko to istnieje naprawdę w waszym umyśle. Jest zewnętrzna przestrzeń, taka jak niebo, i owa tajemnicza przestrzeń wewnętrzna. W niej pojawiają się myśli i wyobrażenia. Powstaje w nich rzeczywisty świat naszych wyobrażeń. Paradoks, ale tego zjawiska nie da się inaczej określić. – Element przestrzeni wewnętrznej pozwala, aby się w niej zamanifestowało wszystko. Kiedy zamykacie oczy, chcecie doświadczyć jak najwięcej przestrzeni wewnętrznej, a jednocześnie odcinacie się od zewnętrznej. I powstaje dualizm – jest coś wewnątrz i coś na zewnątrz. Ale kiedy przezwyciężymy ten dualizm, kiedy oczy otwieramy powoli, jedno i drugie doznanie łączy się ze sobą. I popatrzcie: świat na zewnątrz i wewnątrz wcale się tak bardzo nie różni. W istocie jest przecież tym samym.
Obserwowaliśmy obrazy za zamkniętymi i otwartymi oczami, przestrzeń zewnętrzną i tę drugą. Coraz bardziej jednak wchodziliśmy do wewnętrznej. Czułam się tak, jakbym siedziała na bezludnej wyspie otoczonej parującą mgłą. Nie, to nie stan hipnotyczny, to coś subtelniejszego…

Zobaczyłam pana Jerzego siedzącego na tle białej ściany, a dookoła niego przejrzysty, krystaliczny cień, jakby podbarwiony nierównym, zimnym światłem. Nie widziałam koloru, tylko tę mglistą przejrzystość. Trwało to jakiś czas – cień zmienił kształt, w pewnej chwili wyciągnął się w stronę drzwi, jakby chciał nam uciec. Nagle na tle ciemnego ubrania pojawił się rysunek, coś co kształtem przypominało płuca! Patrzyłam zaszokowana. Ujrzałam, jak zacierała się granica między ciałem naszego nauczyciela a jego cieniem. W końcu pozostał tylko cień. Zanikły kontury ciała, on sam zamienił się w mgłę, jakby rozpuszczał się nam w świetle. Naraz poczułam, jakby i moje ciało stawało się szkłem. Nagle czar prysnął. Mistrz wstał z krzesła.

– Dość, dalej już was nie zabieram.
Był wyczerpany. Spora cena za fascynujące widoki. Znaleźliśmy się w atmosferze bardzo podwyższonej energii, która wnikała w nas. Co on z nami zrobił?
– Nic takiego, trochę tylko poszerzyłem przestrzeń w waszym umyśle, robię w waszej energetyce miejsce, aby mogło się przydarzyć to, czego doświadczyliście. Rozrzedzam wam powietrze. Być może owa przestrzeń zacznie się zawężać, ale pamięć doświadczenia zostanie – już się go nie straci. Pamiętajcie o nim. Przy stawianiu diagnozy trzeba dać umysłowi przestrzeń. Wtedy dostaniecie odpowiedź.

ĆWICZENIE Z PARTNEREM

– Zamykacie oczy, otwieracie – ta sama przestrzeń? Złapcie obraz z zewnątrz. Jak to jest, oczy zamknięte, a widać… Przestrzeń zewnętrzna i ta za zamkniętymi oczami jest jednym.
Niesamowite. Za zamkniętymi oczami zobaczyłam wokół swojego partnera tak jaskrawą aureolę, jak na ikonie, z barw złotych i czerwonych. Otworzyłam oczy i znikła, niestety. Chociaż… w okolicy szyi pojawił się cień przejrzystoniebieski. A on spostrzegł srebrny wieniec dookoła mojej szyi.
Opowiadaliśmy, co widzieliśmy. Nie, nie było oszustwa. Wszyscy zobaczyli jasny „cień” wokół postaci naszego nauczyciela, jego wędrówkę ku drzwiom, coś jakby rozpuszczenie się ciała.

ENERGETYCZNA NIĆ

Następnego dnia Jerzy Strączyński poprowadził wykład z „energetyki zaświatów”.
– Czasem coś takiego tkwi w nas. Jakieś przywiązanie, wspomnienie. W chwili silnych emocji może się nawet zamanifestować w formie wizji. Ale nie łączcie się z tym doświadczeniem. Niech wasz umysł i wasze emocje do niczego przesadnie się nie kleją, bo wówczas stwarzacie z doświadczeniem karmę. A nie ze wszystkim warto się kiedyś spotykać.
Najpierw przeciągaliśmy energetyczną nić przez głowę partnera. Jest to ćwiczenie na kontakt lewej ręki z prawą. Trzeba wyczuć, jak nasza energia zagłębia się w cudzym ciele. Jak można nią wewnątrz manewrować. Przychodziło to nam bez trudu, a pan Jerzy patrzył na nas trochę jak na kociaki bawiące się kłębkiem nici, pilnując tylko, abyśmy ich zbytnio nie zaplątali. I tyle. Dla nas był to już koniec roboty w tym dniu. Mistrz zaś pokazał nam jeszcze podstawy własnego warsztatu. Imitował zabieg, demonstrował gesty oczyszczania, sygnały przesyłania energii do chorego narządu. Patrzyliśmy na jego ręce. Ruchy płynne, miękkie – trochę jak u pianisty, trochę jak u maga – i pełne tajemnic. Jerzy Strączyński bardzo szybko odarł je z tajemniczości. Okazało się, że są logicznie pomyślane, mają precyzyjne znaczenie, są raczej gestami umysłu niż rąk.

Nasz nauczyciel prawie nie stosuje nakładania rąk. Nie lubi sztywnej, cementującej energii i przestrzegał nas przed jej używaniem. Mówił: – To oczywiście wygodne, ułożyć dłonie na pacjencie i czekać, co się wydarzy. Ale nie całkiem sensowne. Można przeładować, przegrzać. Niech energia w ciele pacjenta porusza się, krąży zgodnie z dynamiczną budową wszechświata.
Jak w umyśle bioterapeuty musi się utworzyć przestrzeń, tak gest bioterapeuty ma zawierać element powietrza. Za gestem rąk idzie informacja z umysłu. Dopiero połączenie wibrującej energii fizycznej i energii myśli stanowi pełen przekaz. Rozumiecie?
Nam jednak niełatwo to wykonać. Czuliśmy się ogromnie zmęczeni i mali. A gdyby się tak nie męczyć. Przyłożyć ręce i poprosić „górę” o uzdrowienie?
To supersytuacja, tyle że nie do przyjęcia. Diabeł też jest w górze.

WSPÓŁODCZUWANIE

Najpierw musicie wejść w stan gotowości do uzyskiwania pomocy. Czegoś, co nazywam prawdziwym współczuciem. To jest owa wspaniała, cudowna strona bioterapii. Kiedy wodzę ręką po człowieku i odczuwam w swoim ciele jego ból, wiem, po co tu jestem. We współodczuwaniu pogłębicie swój własny rozwój, upewnicie się, że jesteście zrealizowani.
Weszli pacjenci. Dziecko i młoda dziewczyna z białaczką – oboje prawie przezroczyści, pozbawieni sił witalnych. Pan Jerzy pokazał nam cały zabieg. Rzeczy proste już umielibyśmy naśladować – oczyszczenie, wspomaganie śledziony. Ale bioterapeuta robił również coś innego, bardziej skomplikowanego. Zdaje się, że działał na skład krwi. W tydzień później stan dziewczynki znacznie się poprawił, jej lepszy wygląd potwierdziła analiza krwi. O chorobie dziewczyny bioterapeuta mówił: pewna dolegliwość. Później do nas: – Nie włazić z butami. Nawet jeśli wiecie coś o pacjencie, zachowajcie dyskrecję, nie przełamujcie jego intymności, jego subtelnych zabezpieczeń. Dziś, w świecie brutalnych uczuć wydaje się to niewiarygodnym pomysłem.

NIE KOMBINOWAĆ

Do zabiegu należy przystępować w równowadze emocjonalnej. Na początek – lekkie ciepło. Za ciepłem idzie informacja – wzmacniam mięsień sercowy. Jeśli choruje serce, sprawdzam tarczycę. Rozpoznaję jej nadaktywność w stosunku do tła. W pewnym momencie energia przebija mi do palca, wtedy już się nie namyślam, nie uskakuję, tylko ją wyciągam, wyciszam. Jeśli jest to kobieta, przy okazji tarczycy badacie jajniki i macicę. Wchodzicie w układ, nie w pojedynczy organ. Jeśli jest zajęte gardło, trzeba popracować nad nerkami i pęcherzem moczowym, bo antybiotyk zdławił wirusa, ale resztki przez krew schodzą do nerek. Człowiek jest jednością, nie sumą organów.
– Szum w uszach? Delikatnie oczyszczamy. Przez cały czas pytacie o odczucia chorego, nie lekceważcie ich. Jeśli działanie nie skutkuje, zmieniam typ zabiegu. Nie zamykajcie się w jednym schemacie, kombinujcie, twórzcie.
– Co zrobić ze skrzywioną przegrodą nosową? – zapytał ktoś. – Do lekarza i na operację.
Pierwsza pomoc? Udzielacie jej tak, jak was uczyli w szkole albo w wojsku. Nie kombinować, nie tracić z oczu fizycznego świata. Masaż kręgosłupa – ucisk, ale nie zwykły siłowy ucisk. Wy przecież działacie energią. Pcham energię w górę, ale jej nie wyprzedzam, zgarniam ją jak szuflą, niech pacjent czuje, jak mu ciepło wchodzi powolutku po plecach. Niech mu będzie miło.
Otłuszczenie wątroby – przekonujecie pacjenta, żeby porzucił słoninę i boczek. Potem dopiero możecie spalać jego własny. Pamiętajcie, że wasze działanie musi się przekładać na fizjologię. Co z tego, że energia krąży bez przeszkód, skoro nerki bolą. Kiedy usłyszycie burczenie w brzuchu pacjenta albo inne krępujące go odgłosy, wtedy dopiero możecie być zadowoleni. Jesteście skuteczni.

UZDRAWIANIE

Podczas kolejnych ćwiczeń pracowałam z koleżanką. Najpierw uzdrawia ona.
– Nareszcie się dowiedziałam, jak będą się czuli nasi pacjenci – zażartowałam, bo wciąż nie mogłam uwierzyć, że potrafimy czegoś dokonać na serio. Grażyna zobaczyła mgłę w rejonie mojego gardła. Prawidłowa diagnoza. Niedawno przeszłam lekką infekcję. Później ja „oglądałam” Grażynkę rękami i… znowu te nieszczęsne nerki? W okolicy nerek zapaliło mi się światełko. Wyczułam coś twardego. Kamienie? – zapytałam niepewnie. Usłyszałam, że też trafiłam. A teraz – pouczyła mnie – rozbij je i sprowadź do moczowodu. W czasie pierwszego zabiegu w życiu miałam kruszyć kamienie nerkowe? Pokornie przyjęłam rolę lasera.
Grażyna wyciągała z mojej głowy ból i zmęczenie, ja oczyszczałam jej zatoki, ładowałam lekkim ciepłem. Nagle zrobiła się jak kwiat maku i krzyknęła: daj trochę chłodu! Straciłam głowę, spanikowałam i zawołałam pana Jerzego. Podszedł spokojnie: Nie bójcie się, nic sobie nie zrobicie. Proszę otworzyć okno. I odczepić się od głowy! Trochę to nerwowe zajęcie – być bioterapeutą.
Przyszła pora na pracę z twardymi energiami: chirurgia kości – tylko tu znajdują zastosowanie silne uderzenia. Nie przy głowie i nerkach. Miałyśmy wzmacniać układ kostny kończyn. Trochę to przypominało krojenie powietrza podwójnymi nożycami rąk. Robiłam przepisowe gesty nad ręką Grażynki. I nagle w pustej przestrzeni między rękami poczułam znajomy kształt, to przecież naprawdę jest kość. Zmysłowo wyczułam kształt niematerialnej kości! Kość eteryczna? Astralna?
Oszołomiło mnie to doznanie. Już się nie dziwiłam, że nasz nauczyciel chciał nas uodpornić na niecodzienne wrażenia. To był dopiero wstęp – zajrzeliśmy do chirurgii fantomowej.

NIE UZALEŻNIAĆ SIĘ OD BIOTERAPII

Następnego dnia przyszła do pana Jerzego pacjentka po grypie. Ledwo weszła, z nosa pociekł mi katar i spuchły ślinianki. Pomyślałam, że współodczuwanie to dobra rzecz, ale… Wrażliwość może być bardzo piękna, nadwrażliwość zaś bywa druzgocąca.
– Pierwsze przykazanie bioterapeuty – troska o siebie, nie pozwolić się zniszczyć. Możecie stosować wszelkie zabezpieczenia, ale i tak nie ma siły, abyście po kilku latach uprawiania tego zawodu byli całkiem zdrowi. Choroby bioterapeutów: reumatyzm, stawy, kręgosłup, alergie, zmiany skórne, grzybice zewnętrzne i wewnętrzne, nie mówiąc o zebranych z pacjentów depresjach i nerwicach. Zanik energii, opadanie z sił, zawał, udar mózgu. Dalej się bawimy? Nie uzależniać się od bioterapii. Szanować siebie!

UZDRAWIANIE NA ODLEGŁOŚĆ

Przyszła kolej na uzdrawianie ludzi z fotografii. – Uwrażliwcie ręce, do roboty. Czujecie aurę? Poczuliśmy. Maciej wymienił jednym tchem dolegliwości mojej znajomej, której zdjęcie dostał do obróbki. Bezbłędnie, bez pudła. Ja niczego nie wyczułam. – Oj, niedobrze. Potem pojawiła się myśl: ona musi być zdrowa! Uzdrawiamy ludzi, działając na fotografie. Nie mogłam uwierzyć, że się nam to udało.
Potem były dni ciężkiej pracy. Wykłady z medycyny chińskiej i energetycznej, z anatomii i fizjologii, trochę bardziej skomplikowana technika zabiegów i praktykowanie, praktykowanie. Wykłady z filozofii, etyki i ze sztuki życia. Nauka uzdrawiania na odległość. Praca do granic sił uczniów i nauczyciela. I rezultat: Nauczyliśmy się samodzielnie i skutecznie przeprowadzać zabieg. Potrafimy twórczo myśleć, ale i powstrzymywać fantazję. Jesteśmy dynamiczni, ale rozważni. Wiemy, jak nie zaszkodzić pacjentowi. W nagrodę czekała nas podróż „zagraniczna”. Za granicę ciała, astralna. Jerzy Strączyński uczył nas podróżowania ciałem zapasowym, zupełnie bezpiecznie.

PODRÓŻ ASTRALNA

– Przywołajcie miejsce i czas, w którym czuliście się szczęśliwi. Tym ciałem i z tamtego miejsca dzisiaj startujemy…
W moim obrazie bezpiecznego szczęścia jest polana tatrzańska i pies. Chciałam pofrunąć z kochaną, nieżyjącą Dianą. Już trzymałam ją za obrożę, gdy pan Jerzy popatrzył na mnie: Nic z tego, zwierzęta zostawiamy w domu. Skąd wiedział?
Fruwaliśmy nad Tatrami, unosiliśmy się nad Himalajami łagodnie różowymi w jesiennej mgle, a potem weszliśmy do wnętrza ziemi. I znowu wyżej, w czystą krainę przestrzeni metafizycznej. – Tylko nie za wysoko, miejcie świadomość przyciągania ziemi, proszę się nie urywać. Skąd wiedział, że to się nam marzy? Trudno, wróciliśmy, za to naprawdę wypoczęci.
Zdaliśmy egzaminy, mamy dyplomy. Uwierzywszy we wszystko widziane niewidzialne, w jedno nie umiemy uwierzyć: naprawdę mogliśmy to zrobić?!

Sonia Fischer