Mógł zostać doktorem historii sztuki. Wybrał bioenergoterapię.

Udział w obsłudze wizyty w Polsce Dalajlamy zaowocował w przypadku Jerzego Strączyńskiego trwającą do dziś fascynacją buddyzmem oraz bon.

Lekarz medycyny Sławomir Kościuk, który przepracował z Jerzym Strączyńskim w jednym gabinecie dwa lata, postrzega całą sprawę tak:

– Podobnie jak większość lekarzy – mówi – w sprawach bioterapii byłem skrajnym sceptykiem. Ponieważ Jurka poznałem w kręgach zupełnie z bioterapią nie związanych, powstrzymywałem się od wygłaszania swoich opinii o metodzie tylko dlatego, by mu nie robić przykrości.

W tym czasie bardzo dokuczały mi bóle chorego kręgosłupa, na które – w obrębie medycyny jaką reprezentuję – nie mogłem znaleźć szybkiej i skutecznej rady. Wiedziałem, że powodem tych boli jest wada genetyczna (rozszczep), od dziecka znałem też opinię lekarzy, że w wieku 30 lat będę chodził w gorsecie, podświadomie więc na ten gorset czekałem.

Stuknęła mi 30-tka, zaczął się ból. Jurek wielokrotnie proponował biozabieg, aż w końcu – nie chcąc być dla niego niemiłym – kiedyś dla świętego spokoju zgodziłem się. No i stał się „cud”, bo to, co od paru miesięcy bez przerwy bolało, dosłownie po jednej wizycie u bioterapeuty przestało! Dlaczego? – nie wiem.

Po chwili dodaje:
– Ponieważ na poziomie medycyny akademickiej nie ma pojęcia „biozabieg”, nie istnieje możliwość naukowego wytłumaczenia tego, co stało się w moim organizmie, co spowodowało, że bóle ustały. Mógłbym to oczywiście próbować wyjaśnić posługując się terminologią medyczną Dalekiego Wschodu, nie będzie to jednak według medycyny klasycznej wytłumaczenie lekarskie. Obserwując praktykę Jurka nie raz zresztą widziałem takie spektakularne przypadki uzdrowień – chociażby porażenia nerwu trójdzielnego twarzy – schorzenia, którego leczenie konwencjonalne jest bardzo trudne i czasochłonne. Nerw regeneruje się bowiem szalenie wolno, a proces ten może ciągnąć się i do 2 lat. Tymczasem po serii zabiegów bioobjawy porażenia nerwu niespodziewanie ustąpiły!

To samo dotyczy zlikwidowania bioenergią tak popularnego schorzenia jak szum w uszach i zawroty głowy o nie ustalonej etiologii, których w tej grupie dolegliwości jest ok. 95%, a których leczenie środkami medycyny akademickiej jest dla organizmu dosyć obciążające, efekty zaś krótkotrwałe, bo po odstawieniu leków dolegliwości wracają. Doświadczyła tego zresztą na własnej skórze moja mama, która walczyła z tą przypadłością lekami przez całe lata. W końcu namówiłem ją na zabieg u Jurka. Działanie bioterapeuty trwało 5 minut, mama została uzdrowiona, a zawroty głowy już nigdy nie powtórzyły się.

Równie dla mnie nieprawdopodobnym z medycznego punktu widzenia był przypadek uzdrowienia 6-letniego dziecka, które nigdy nie mówiło, zaś medycyna klasyczna była wobec tego bezradna. Strączyński wszedł wówczas bioenergią w ośrodek mowy malca, zadziałał nań i po tygodniu dziecko zaczęło nie tylko wymawiać pojedyncze wyrazy, ale i budować proste zdania.

W bioterapii – kończy doktor Kościuk – jest zresztą wiele sytuacji, których z medycznego punktu widzenia po prostu zinterpretować nie sposób, gdyż medycyna akademicka nie ma bowiem ku temu ani odpowiednich metod, ani narzędzi badawczych.
– Bo nie dopuszcza – mówi Jerzy Strączyński – istnienia bioenergii, a biouzdrawianie to w szerokim rozumieniu nic innego, jak umiejętność przekazu energii do organizmu drugiego człowieka, albo poprzez umysł terapeuty, albo jego pracę na poziomie energii. W moim przypadku w grę wchodzi przede wszystkim przekaz energetyczny, skutkujący energetycznym oczyszczeniem chorego miejsca, usprawnieniem w nim przepływu energii i zrównoważeniem energii ludzkiego dala z energetyką ogólnie rozumianego środowiska zewnętrznego. Wprawdzie działanie to może być mocniejsze lub słabsze, nie wierze jednak, że są ludzie, na których w ten sposób oddziaływać się nie da. Człowiek nie jest pojedynczym polem energii, poziom jego indywidualnych sił w mniejszym lub większym stopniu współzależy od potencjału wszystkich pól energetycznych, w których przebywa, zaś procesy wzajemnej biostymulacji w sporej części przebiegają poza naszą świadomością.

Przygoda życia

Cofnijmy się jednak na chwilę w przeszłość. Zapalony kolekcjoner sztuki sposobił się właśnie do pracy doktorskiej u profesora Świechowskiego. Dwa lata pracował nad monografią Kazimierza Podsadeckiego – awangardowego malarza okresu międzywojennego z kręgów grupy Presens i A.R.

– Od razu muszę zaznaczyć, że seminarium tego jednak nie ukończyłem – mówi Jerzy Strączyński – dziś dyplomowany bioenergoterapeuta ze Złotą Odznaką PSB „Biopol”, wiceprezes Zrzeszenia Bioterapeutów Dyplomowanych w Warszawie, starszy wykładowca medycyny naturalnej w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Bydgoszczy i Wyższej Szkole Humanistycznej w Pułtusku. Po czym wyjaśnia, że stało się tak dlatego, że porwały go psychotronika, a później Daleki Wschód.

Jego zainteresowania parapsychologią pojawiły się niby przypadkowo, ale przecież przypadków nie ma! Oto los zdarzył, że zachorował jego znajomy, który trafił do bioenergoterapeuty Andrzeja Lisiaka. Była połowa lat 80-tych.

– Z ciekawości – opowiada J. Strączyński – zacząłem mu towarzyszyć przy zabiegach, bo metoda, a właściwie jej skuteczność, zafrapowały mnie. Wcześniej, studiując historię sztuki, poznałem historię medycyny greckiej, rzymskiej, w których przecież bardzo wyraźnie obecny był irracjonalny, duchowy aspekt leczenia. Dzięki swoim kolegom psychiatrom, którzy zajmowali się teorią snów, zetknąłem się też z hipnozą, ciekawiła mnie filozofia medycyny niekonwencjonalnej.

Gdy więc mój przyjaciel, który cierpiał na zakrzepowe zapalenie żył, i któremu lekarze nie bardzo byli w stanie pomóc, został uzdrowiony, a ja dowiedziałem się od jego bioterapeuty, że sam również dysponuję dużym potencjałem energetycznym, musiałem wybierać: czy skończyć podjęte studia doktoranckie i bronić pracy o Podsadeckim, czy poważnie zająć się psychotroniką? I jedno i drugie wymagało dużych nakładów pracy. Właśnie wtedy uznałem, że niekoniecznie muszę mieć „dr” przed nazwiskiem i… postawiłem na psychotronikę. Zacząłem bywać w Polskim Towarzystwie Psychotronicznym, uprawiałem radżajogę, medytowałem. Jakieś dwa lata później – z Andrzejem Lisiakiem i naszym wspólnym przyjacielem Piotrem – pojechaliśmy do Indii, by poznać tamtejsze aśramy.

W trakcie tej podróży zaliczyłem dwa miesięczne pobyty w indyjskich aśramach. Co mi one dały? Przede wszystkim wiedzę na temat tego, czego warto się wystrzegać w indywidualnym rozwoju życiowym. Jeszcze raz bowiem utwierdziłem się w przekonaniu, że chcąc się duchowo rozwijać, nie należy tworzyć sobie indywidualnych, czy grupowych gett, a ucieczka od fizyczności, rodziny, znajomych, własnego środowiska jest w tej sytuacji złym wyjściem. Prawdziwy rozwój powinien polegać na integracji, a nie dezintegracji osobowości! To właśnie w Indiach zobaczyłem bardzo wielu ludzi z różnych krajów Europy, którzy w aśramie szukali swoistego „narkotyku” gwarantującego im totalny „odlot” od własnych problemów życiowych i fizyczno-psychicznych niemożności. Dlatego też w krótkim czasie zupełnie nie wiedzieli już kim są oraz po co tam przyjechali. I zamiast poszerzać swoją świadomość, uzyskując jakiś wgląd w rzeczywistość duchową, dosłownie i w przenośni „fruwali” – coraz bardziej oddalając się od spraw, które skłoniły ich do przyjazdu.

Przypatrując się temu wszystkiemu starałem się utrzymywać więź z samym sobą, zachowywać świadomość swojego poziomu duchowego, fizycznego i emocjonalnego. Myślę, że mi się to w sporej części udało. Byłbym jednak nieszczery, gdybym próbował przemilczeć wszystkie, zdecydowanie dobre strony swojego pobytu w Indiach. Aśram sprawił bowiem, że nabrałem dużego dystansu zarówno do siebie, jak i do wielu spraw, które wydawały mi się w życiu niereformowalne. Jako człowiek poczułem się w nim bardzo dobrze – znalazłem tam wyciszenie, ukojenie, dużo ciepła i miłości, przede wszystkim zaś miejsce, w którym mogłem długo i spokojnie medytować.

Dzięki pobytowi w aśramie poszerzyła się moja skala doznań, zacząłem jakby więcej widzieć, więcej słyszeć, moje zmysły wyostrzyły się – co potem dało mi bardzo dużo jako historykowi sztuki!

Nastąpiło też jak gdyby rozluźnienie mojego umysłu, zwiększyła się jego przejrzystość, uzyskałem większe możliwości wizualizacji. Ze zdziwieniem odkryłem również, że mało kto w Europie potrafi tak odczuć sercem drugiego człowieka, jak Hindus. Znamienne, że nigdzie przedtem i potem nie spotkałem też tylu radosnych ludzi – często przecież biednych, na skraju nędzy czy skraju życia, od których można było uczyć się wielkiej, bezinteresownej, spontanicznej radości, sztuki cieszenia się każdą chwilą. Zresztą nic dziwnego, bo przecież Indie to kraj ludzi o wysoko rozwiniętej duchowości, dla których te właśnie sprawy zdają się być najważniejsze. Problemy związane ze światem materialnym mogą układać się raz dobrze, raz źle, ale jeżeli ma się tak stabilną perspektywę duchową (a tam wynika ona z wiary w reinkarnację) człowiek nie martwi się aż tak bardzo własnymi brakami natury materialnej, biedą, chorobą.

Cywilizacja zachodnioeuropejska – tak sądzi Strączyński – nakierowuje ludzką uwagę na poznanie i opanowanie świata zewnętrznego. W Indiach uwaga ta skoncentrowana jest na rozeznaniu praw i wartości wewnętrznych. Dzieje się tak dlatego, gdyż życie w zgodzie z naturą, z normami religijnymi i w harmonii ze Wszechświatem uzasadnia prawo karmy – czyli prawo przyczyny i skutku.

Generalnie Indie otworzyły więc przede mną nowe, dotąd nawet nie przeczuwane, rejony duchowego rozwoju, co nie znaczy, że kiedy wróciłem do domu rzuciłem pracę, rodzinę, przestałem jeść mięso i pogrążyłem się w permanentnej medytacji. Nie! Nie zdjąłem garnituru dla białej szaty. Zmiany dokonały się wewnątrz mnie: zyskałem większe możliwości skupienia, nauczyłem się bardziej kontrolować własne emocje. Nieprawdopodobnie poszerzyły się też moje możliwości percepcji…

W stronę Tybetu

A potem był udział Jerzego Strączyńskiego w obsłudze wizyty Jego Świątobliwości XIV Dalajlamy, co zaowocowało, trwającą do dziś, fascynacją buddyzmem i przedbuddyjską religią bon.

– Jak blisko Dalajlamy udało się Panu znaleźć i czym był ten kontakt w Pana życiu osobistym i zawodowym? – pytam
– Z pozoru wszystko mogłoby się wydać ciągiem przypadków. W dalszym ciągu jednak twierdzę, że przypadków po prostu nie ma!

Na początku lat dziewięćdziesiątych pracował jako bioterapeuta w jednej ze spółdzielni medycznych. Właśnie tam jedna z lekarek, gdy tylko zorientowała się, że healer zna trochę dalekowschodni punkt widzenia, poprosiła, by porozmawiał z jej siostrzeńcem. – Jest pan taki racjonalny, a on ma jakieś zwichnięcia buddyjskie i nie pasuje do tego świata, więc może bym go światopoglądowo wyprostował? – poprosiła.

Tym siostrzeńcem okazał się obecny przyjaciel Strączyńskiego Magura Maciej Góralski, adiunkt z Muzeum Azji i Pacyfiku.

– Otworzyło to przede mną możliwości lepszego zgłębienia wiedzy buddyjskiej – opowiada mój rozmówca. – Dzięki niemu m.in. znalazłem się przez tydzień w bezpośredniej obsłudze wizyty Jego Świątobliwości XIV Dalajlamy. Był wówczas rok 1993 i jeżeli do tamtego czasu miałem jeszcze jakieś wątpliwości co do własnych wyborów życiowych, to wizyta Dalajlamy położyła im kres. Inna rzecz, że dzięki Magurze i jego przyjaciołom byłem już w jakiś sposób przygotowany do tego, by znaleźć się w kręgu kultury duchowej Dalajlamy.

Czym to w jego życiu zaowocowało?

– Dalajlamę otaczało tak ogromne pole energetyczne związane z wibracjami miłości i współczucia, że, mówiąc językiem europejskim, nie miałem wątpliwości, iż… spotkałem świętego! Właśnie w jego bezpośredniej bliskości zrozumiałem, że droga, którą zacząłem podążać, jest moją drogą i że nie potrzebuję już szukać innej. Wizyta Dalajlamy utwierdziła mnie w życiowych wyborach. Wprawdzie, gdy byłem w Indiach, czułem się tam „jak u siebie” , ale dopiero gdy zetknąłem się z umysłowością buddyjską, z jej mistykami, lamami, gdy w bezpośrednim kontakcie z Dalajlamą zobaczyłem osiągnięcie jakich poziomów duchowych jest możliwe, poczułem szczególnie bliski związek z tą duchowością i zrozumiałem, że to w niej tkwią moje duchowe korzenie. Oczywiście czuję się „swojo” i w środowisku europejskim, ale myślę, że jeżeli istnieje reinkarnacja, to w którymś z poprzednich wcieleń musiałem tam żyć. Czy próbowałem to jakoś sprawdzać? Nie, ponieważ w myśl filozofii buddyjskiej o naszych wszystkich wcieleniach mogą wiedzieć tylko – znający przeszłość, teraźniejszość i przyszłość – buddowie. Stara maksyma buddyjska mówi zaś: Jeżeli chcesz wiedzieć kim byłeś kiedyś, popatrz kim jesteś dzisiaj. Jeżeli chcesz wiedzieć kim będziesz jutro, przypatrz się temu, co czynisz dziś. Wynika z tego, iż zbytnie zamykanie się w przeszłości, nie rozwija nas i blokuje to, co dziś moglibyśmy zrobić dla przyszłości.

Kiedy byłem w Indiach, mimo że w zasadzie akceptowałem nauki tamtejszych guru, mój umysł, świadomość, duchowość cały czas domagały się czegoś więcej. Byłem wychowany w kulturze europejskiej, studiowałem, wysoko ceniłem walory intelektu i w hinduizmie brakowało mi jakiegoś głębszego rozumienia. Odnalazłem je w dającym możliwość pracy z umysłem, świadomością – buddyzmie.

Mogę więc śmiało powiedzieć, że buddyzm stworzył mi lepsze możliwości otwarcia własnego umysłu, bo nawet jeżeli wiedza, którą proponował, była na poziomie dogmatu, zawsze mówił sprawdź ją swoim umysłem. A dlaczego wybrałem buddyzm tybetański? Może właśnie dlatego, że na jego gruncie spotkałem nauczycieli, którzy reprezentowali bardzo wysoki poziom wykształcenia ogólnego i europejskiego? Byli buddyjskimi doktorami (gesze), a jednocześnie wykładali na uniwersytetach Włoch, Anglii, Stanów Zjednoczonych. Dzięki swojemu duchowemu nauczycielowi Tenzinowi Wangyalowi Rinpocze zostałem wprowadzony w Dzogczen i tybetański system przedbuddyjskiej religii bon. Dzogczen, który tłumaczy niejako „Wielka Doskonałość”, opiera się głównie na wiedzy o naturze umysłu, emocji, uczuć. Może też funkcjonować poza religią i poza kulturą, stanowi bowiem czysty przekaz wiedzy. Tak jak chrześcijaństwo jawi się mi jako bardziej rozwinięta forma judaizmu, tak buddyzm jest wyższą formą rozwoju tradycyjnej wiedzy hinduistycznej.

Kultura europejska oddziela fizyczność od doznań duchowych, które uznaje za irracjonalne, buddyzm proponuje zintegrowane rozumienie życia. Człowiek w tym systemie jest częścią natury, trwa z nią w żywym, nierozerwalnym i bezpośrednim związku, byt indywidualny i ogólny są tym samym bytem. I z tych właśnie powodów buddyzm tybetański, pełniący w moim życiu początkowo funkcję dopełniającą, w tej chwili odgrywa w nim rolę zdecydowanie wiodącą.

Na zdrowie!

Wróćmy jednak do healingu. Zdaniem Strączyńskiego w bioterapii kluczową sprawą jest przede wszystkim umiejętne energetyczne dostrojenie się terapeuty do drugiego człowieka.

– Czy to znaczy, że chcę energetycznie oddziaływać na wszystkich? Zupełnie tak tego nie traktuję!!! Jestem bioterapeutą, pacjenci zapisują się na moje zabiegi i muszę przyjąć każdego. Nie wyobrażam sobie, bym komuś, kto przychodzi po pomoc, mógł powiedzieć: Pana przyjmę, a pana to już nie, bo to jest choroba karmiczna… Pewnie, że jeżeli zjawi się u mnie ktoś z bólem zęba, czy złamaną ręką, w pierwszej kolejności odeślę go do dentysty czy ortopedy, niemniej w sytuacjach typowych staram się pomóc. Przyjmując pacjentów blisko współpracuję z lekarzem medycyny, chociażby dlatego, że nie będąc lekarzem mam kontakt z osobą chorą. Przekonałem się wreszcie o tym, że pacjent wchodzący do gabinetu, w którym obok bioterapeuty jest lekarz, czuje się traktowany bardziej kompleksowo, zyskując możliwość medycznej konsultacji badań, czy wskazówek, do jakiego specjalisty powinien się jeszcze udać.

Jest też niemała grupa pacjentów – nie usatysfakcjonowanych wizytami u swojego lekarza, którzy, korzystając z pomocy bioterapeuty, wstydzą się do tego przyznać. Kiedy wiec w gabinecie bioterapeutycznym spotykają właśnie lekarza, siłą rzeczy bardziej otwierają się na bioterapię jako metodę.

– Z kolei mnie, jako bioterapeucie – wyjaśnia Jerzy Strączyński – obecność lekarza w gabinecie stwarza szansę uzyskania szybkiej medycznej informacji o stanie zdrowia pacjenta, dzięki której wiem jak lepiej i precyzyjniej zadziałać energetycznie. Zresztą, jeżeli chodzi o działania medycyny akademickiej na poziomie fizycznej struktury człowieka, trzeba mieć świadomość, że jej metody są bardzo precyzyjne i skuteczne. Model kartezjański, według którego medycyna tradycyjna funkcjonuje już 200 lat, zaowocował tym, że operuje ona doskonałymi przyrządami badawczymi, rozeznała całą anatomię i fizjologię.

Bazując na najnowszych zdobyczach nauki i techniki z czasem zapomniała jednak o wielowiekowych osiągnięciach tradycyjnej medycyny naturalnej, też potrafiącej skutecznie radzić sobie z chorobami! Szukając optymalnych sposobów leczenia warto więc stosować metody obu tych typów medycyny, traktując je komplementarnie – dopełniająco, w kategoriach wiedzy całościowej i zintegrowanej.

Byłoby dobrze, gdyby proces medycznego kształcenia zmierzał właśnie w tym kierunku. Niestety ciągle do tego daleko, choć pierwsze jaskółki zmian już są. Świadczy o tym taki choćby fakt, że J. Strączyński jest wykładowcą medycyny naturalnej w Wyższej Szkole Humanistycznej w Pułtusku, a od 6 lat, również starszym wykładowcą w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Bydgoszczy, gdzie w ramach przedmiotu profilaktyka prozdrowotna wprowadza słuchaczy w ogólne zagadnienia medycyny naturalnej. I jeżeli dodatkowo, w wyniku studiów podyplomowych na naszym rynku medycznym zacznie przybywać lekarzy naturoterapeutów, pacjent będzie człowiekiem wygranym. Oby tak się stało.

Barbara Witkowska. „Nieznany Świat” 10 1999r